برد و باخت ورزشی

از داور جفا ديديم، ولي كاري كه با داور كرديم، جفا به‌خودمان بود. درست است كه ممالك غرب از اخلاق ديني دور شده‌اند، درست است كه اكثر داوران دنيا سكولار هستند يا اعتقادي به دين و خداي مشخصي ندارند، اما ما كه به اخلاق ديني باور داريم و توصيه‌هاي مختلفي هم در اين زمينه به ما شده است، چرا بايد دست به چنين كاري بزنيم؟

مسئله اين است كه دنيا اين رفتارهاي برخي هموطنان ما را جدي مي‌گيرد و آنها را در پرونده ما مي‌گذارد. رفتار مشابهي كه هنگام قرعه‌كشي بازي‌ها با آن زن مجري اسپانيايي داشتيم هم از همين نوع بود.

اين خشونت لفظي در مجموع به ضرر فرهنگ ما تمام مي‌شود. اين فوران هدايت نشده و مهار‌نشده احساسات اگرچه مي‌تواند در كوتاه‌مدت كاري از پيش ببرد و براي مثال فرد بيايد و عذرخواهي كند (چنانكه آن مجري اسپانيايي كرد)، اما در بلندمدت اين را ضعف ما مي‌دانند. به جاي اين فوران كور احساسات بايد ياد مي‌گرفتيم كه از مجاري خودش اعتراض كنيم. اما فشار از طريق هتاكي، حتي اگر حق با ما باشد كه بود، مي‌تواند كار را خراب كند، زيرا حتي فيفا هم ديگر به مظلوميت ما توجهي نخواهد كرد. زيرا فيفا هم اگر اخلاق ديني ندارد، از اخلاق حرفه‌اي دفاع مي‌كند و براساس اين اخلاق كسي حق توهين و هتاكي به ديگري را ندارد؛ به‌ويژه به يك داور بين‌المللي فوتبال.

اگر لابه‌لاي اين هتاكي و فحش و فضيحت‌ها، كنايه‌هاي نژادي هم باشد، بدتر. زيرا، در شرايط كنوني جهاني اين ديگر قابل توجيه نيست. اگر تيم ايتاليا براساس كلي زحمت و طراحي به ايران آمد و برخي از بازيكنان آن با دلخوري و نيمچه توهين حاضر به مصاحبه نشدند؛ حالا بعد از اين رفتاري كه با مسي كرديم چه انتظاري داريم؟ تازه مسي كسي است كه اگر به ايران بيايد، حتي بعد از اين بازي، باز عاشقانه سراغش خواهيم رفت كه مصاحبه كند و با ما عكس بگيرد.

كاربران شبكه‌هاي اجتماعي در اينترنت كه به ظاهر بايد صاحب سطح بالاتري از فرهنگ باشند، گاهي رفتار‌هايي دارند كه فرهنگ ايراني آن را تأييد نمي‌كند و اين يعني بايد دراين باره بيشتر تامل كنيم. شكي نيست كه اين رفتارها بيش از آنكه وجهه ملي ما را در دنيا افزايش دهد، ما را نابود خواهد كرد. مهم نيست چه برچسبي به آن مي‌زنند؛ هر برچسبي بزنند ما را بر خواهد آشفت.